Een sociaal medicijn
Een sociaal medicijn
Een lange paasweek van 10 dagen (1-10 april 2023) in Sevilla doorgebracht. Van Paas zaterdag tot en met Pasen zo’n 5-9 processies per dag. Uren lang trok een stoet van duizenden mensen door de stad en waren er straten afgezet. Een stoet met honderden puntmutsen (wit, rood, paars, blauw) van mensen die als een boetendoening mee liepen in deze stoet die zo’n 6 uur onderweg was van de lokale kerk naar de kathedraal, het hart van de stad en weer terug langs een bepaalde route. Sporen van kaarsenvet trekkend door de stad. Alle processies, tijden en plaatsen stonden genoteerd in een klein boekje. Variërende vertrektijden van ’s morgens vroeg tot diep in de nacht en op donderdag aansluitend bij het verhaal van Jezus en apostelen op de Olijfberg tot bijna de nacht door. Behalve de puntmutsen honderden muzikanten vooral blazers (trompetten, enz) en slagwerkers (troms), begeleiders, geestelijken met vaandels, allerlei religieuze draag toortsen en dan natuurlijk de draagbaar waarop dan wel het Christus dan wel de Maria stond verbeeld naar gelang het moment van de paasweek in een beeldengroep en omringd door bloemen, kaarsen en in een gouden barokke omlijsting. Triomfantelijk met Palmpasen en steeds smartelijker in de rest van de week.
De baar werd door een groep van 44 mannen met hoofddoeken op het hoofd en in de nek gedragen en begeleid door een regisseur. Om de enkele honderden meters werden de dragers afgewisseld en kwam er een andere groep sterke mannen. Er liepen ook steeds geestelijken mee in elke stoet. Iedere drager zou zo’n 50 kilo moeten dragen. Onder de doeken van de draagbaar zal het vreselijk heet zijn geweest omdat de buitentemperatuur al zo’n ruim 30 graden was. Er liep ook een man mee met een jerrycan water en kroesen. Bij de wisseling werd er met elkaar en met de duizenden mensen aan de kant gemoedelijk intensief gesproken. Ook liepen er honderden vaders en moeders mee bij hun kind van 4-12 jaar en werden deze aangemoedigd met water, snoep en andere lekkernij. Soms om er maar even uit te stappen. Elke stoet van duizenden mensen had de processie intensief voorbereid. De versiering in de puntjes geregeld, de muziek geoefend, de route verkend, straten stil gelegd, de taakverdeling doorgenomen, de afwikkeling aan het einde van iedere dag geregeld en de voorbereiding voor de volgende dag. Op donderdag liepen vrouwen in het zwart met een prachtige kap op het hoofd om zich als weduwe van de Heer te getuigen. Maar ook de nodige gezelligheid bij zo’n gigantische uitdaging. Onderweg werd er veel en langdurige geapplaudisseerd door het toegestroomde publiek. Voor deze grote massale groepsprestatie. De muziek speelt een zeer essentiële rol. Van verre hoor je al het gerommel van troms. Dit geluid wordt steeds sterker als de stoet je nadert in de straten van het oude centrum. Bij een druk punt zwelt de melodie van trompetten, schuiftrombones en andere blaasinstrumenten in golven aan en komt tot een climax bij een druk punt. Gevolgd door een klaterende applaus.
Elke stoet vond zijn oorsprong bij een broederschap, die al heel lang een sociale, mentale, spirituele betekenis heeft. Bij Miquel Manara kan het zijn begonnen. Miquel Manara (1681), de heerser van de stad Sevilla, die na het verlies van vrouw en moeder tot inkeer kwam. Hij schonk al zijn rijkdom aan de armen en wilde zorgen voor eten, drinken, kleding, ziekenzorg, dodenzorg, opleiden, opvoeden. In het ziekenhuis Cordidad zagen we een mooi ziekenhuis en kapel waarvoor Murillo in opdracht van Manara prachtige schilderijen had gemaakt en ook andere kunstenaars. Hier werden de armen en zieken geholpen. Een kunstenaar die ‘om niet’ de armen hielp en er niet op uit was op het verwerven van macht zoals we vaak zien bij weldoeners. De warmte van direct contact, elkaar vrijwillig helpen en er een groot feest van maken. Zelfs in een stad van 700.000 mensen wordt dit een stad bestaande uit allerlei kleine dorpscahtige buurten. Men gaat met elkaar het lijdensverhaal aan en overwint dit met vreugde en trots.