DEN HAAG Het vermogen van de tien rijkste mannen ter wereld is in de eerste twee jaar van de pandemie verdubbeld, stelt mensenrechtenorganisatie Oxfam Novib in een rapport.
In dezelfde periode zijn meer dan 160 miljoen mensen extra in armoede terechtgekomen. Een „dramatische stijging en pijnlijke trendbreuk met voorgaande jaren”, aldus de organisatie in het jaarlijkse rapport over economische ongelijkheid.
Oxfam schat dat het vermogen van de tien rijkste mannen nu uitkomt op een totaal 1,5 biljoen (1.500 miljard) dollar. De organisatie baseert zich op de Forbes-lijst van miljardairs in 2021, met daarin onder meer Elon Musk (Tesla), Jeff Bezos (ex-topman Amazon), Bernard Arnault (Louis Vuitton Moët Hennesy), Bill Gates (Microsoft), Mark Zuckerberg (Facebook) en Warren Buffet (topinvesteerder). Twee jaar geleden, toen de pandemie uitbrak, waren zij nog goed voor een gezamenlijk vermogen van 700 miljard dollar, stelt Oxfam.
Met name vrouwen en andere achtergestelde groepen zoals mensen van kleur en LHBTQIA+’ers zijn de dupe van de pandemie. Vrouwen en meisjes verloren in 2020 gezamenlijk 800 miljard dollar aan inkomsten, becijferde Oxfam. Ook slonken hun kansen op een baan of scholing.
Ook in Nederland is het gat tussen de allerrijksten en de meerderheid van de bevolking groot, vindt Oxfam. „Het opgetelde vermogen van de 2.120 rijkste Nederlanders is groter dan dat van de tien miljoen armste”, stelt de organisatie.
Wie trekken aan touwtjes in de pandemie en in de WEF?
Een heel belangrijke grafiek werd door Ernst Kuipers bij de persconferentie niet vertoond. Het bewijst dat de regering zich opnieuw baseert op veel te sombere RIVM-modellen. Dat is de reden waarom de samenleving ontwricht blijft.
Lees volledig artikel: De cruciale grafiek die Kuipers niet liet zien
Leestijd: 7minutenDe persconferentie van Rutte en Kuipers liet me verbijsterd achter.
Pas toen ik de Catshuispresentatie van Van Dissel met zijn nieuwe RIVM-modellen zag, begreep ik het.
Blijkbaar hebben mensen als Rutte en Kuipers zo veel op hun bordje, dat ze zelf niet voldoende informatie van elders krijgen om te beseffen dat we met Omikron in een ander tijdperk zijn beland. Daardoor blijven ze opereren op basis van de zaken, die ze door de RIVM-modelleurs aangereikt krijgen. Met noodlottige gevolgen.
Aan de hand van een eenvoudig voorbeeld zal ik dat illustreren.
In een krant op maandag staat dat de voetbalwedstrijd Ajax-PSV geëindigd is in 72-68. En dat de basketbalwedstrijd Den Bosch-Leiden geeindigd is in 1-1.
Iedereen, die maar iets van sport weet, begrijpt dat er een fout is gemaakt. Het is onmogelijk dat in een voetbalwedstrijd zoveel doelpunten worden gescoord. En bij basketbal op hoog niveau is het onmogelijk dat er zo weinig punten worden gemaakt. De uitslagen zijn evident verwisseld.
Zo zie je dat, pas als je de context begrijpt, dan snap je wat de cijfers zeggen.
In sommige landen geven ze op scholen een 1 als laagste cijfer en een 7 als hoogste cijfer. Daar is een 5 dus een voldoende, terwijl dat in Nederland een onvoldoende is. Dus cijfers kan je niet geïsoleerd bekijken.
Deze eenvoudige les is blijkbaar bij Rutte, Kuipers en vele anderen nog niet doorgedrongen. Terwijl het toch zo duidelijk is.
De Omikron-ontkoppeling
Het beleid in Nederland ging er altijd van uit dat de druk op de zorg niet te groot moest worden. Vooral de IC-capaciteit gold als een cruciale grenswaarde. De hoogste waarde die daar bereikt is (begin april 2020) was rond de 1350 Covid patiënten op de IC’s.
Dus toen Van Dissel half december 2021 met zijn modellen kwam waarin stond dat bij ongewijzigd beleid de IC-bezetting zou kunnen oplopen naar meer dan 4000 patiënten, brak de paniek uit in Den Haag. Met de lockdown van 19 december tot gevolg.
Een lockdown die in andere landen niet werd afgekondigd. Dit omdat men of met andere modellen werkte, of dat de bestuurders het hoofd iets koeler hielden.
Ik heb al diverse keren geschreven dat het half december ook al duidelijk was dat er met Omikron iets bijzonders aan de hand was. Het is veel besmettelijker, maar ook veel minder ziekmakend.
Groot verschil met Delta
Inmiddels zijn we een maand verder en dat bijzondere van Omikron kan steeds beter gekwantificeerd worden. Het verschil met Delta is enorm. Een groot onderzoek uit Californië laat zien dat er niet alleen een stuk minder geïnfecteerden in het ziekenhuis belanden, maar ook dat de ligtijd van de opgenomen patiënten aanzienlijk korter is. Plus dat IC-opname en sterfte onder Omikron ook beduidend lager zijn dan onder Delta.
Het aantal positieve testen werd als een voorspeller gezien voor de druk op de ziekenhuizen. Dat zagen we terug in de grafiek van Van Dissel waarbij aangegeven werd dat van de geïnfecteerden gemiddeld 1 tot 1,5% in de ziekenhuizen belanden en 0,25% op de IC’s.
Maar omdat die relatie tussen positieve testen en ziekenhuis/IC-opnames ingrijpend is veranderd, zeggen de cijfers van het aantal positief getesten nu iets totaal anders dan twee maanden geleden.
Nog niet doorgedrongen
Maar die boodschap is nog niet doorgedrongen in het Catshuis of bij Rutte en Kuipers. Dat kon je terug horen bij hun optreden tijdens de persconferentie van 14 januari. De enorme stijging van het aantal positieve testen was alles wat de klok sloeg. Voorzien van interpretaties of analyses, die geen enkele coherentie hadden. Een mooi voorbeeld was deze:
De testen betreffen vooral jongeren. Maar als het naar de ouderen overslaat dan kan het grote gevolgen hebben voor de druk op de ziekenhuizen.
Boosteren geeft goede bescherming tegen ernstig ziek worden.
Bijna 90% van de 60+ is geboosterd.
Dat kan niet alle drie tegelijk waar zijn! Maar dat soort logica is blijkbaar teveel gevraagd.
Opnames
Dit zijn de cijfers van de ziekenhuisopnames naar leeftijd tot en met gisteren, die leidden tot de laagste cijfers qua bezetting sinds eind oktober.
De grafiek die het beste duidelijk maakt dat, sinds Omikron dominant is, we in een ander tijdperk leven is de volgende. Het laat op relatieve wijze zien hoe vier belangrijke cijfers zich de laatste tijd hebben ontwikkeld:
– Het zwevend 7-daags gemiddelde van de positieve gevallen in het groen,
– de ziekenhuisopnames in het bruin,
– de IC-opnames in het blauw,
– en de overlijdensgevallen in het rood.
grafiek van Maarten van den Berg (@mr_Smith_Econ)
Andere betekenis
Ook als je rekening houdt met verschuivingen in de tijd (ziekenhuisopnames volgen circa 8 dagen na de positieve test) is het duidelijk dat het aantal positieve testen vandaag en morgen een heel andere betekenis heeft als “voorspeller’ van de zorgdruk uitgedrukt in cijfers van november 2021.
Ik vergeleek het al eerder met de situatie waarbij we sinds 1 januari onze temperatuur niet meer in Celcius meten maar in Fahrenheit. En bij die laatste meetmethode is 32 graden Fahrenheit gelijk aan 0 graden Celcius. Bij 25 graden Celcius kun je naar het strand en bij 25 graden Fahrenheit kun je je schaatsen invetten.
Maar dat verhaal werd niet gebracht door Kuipers en Rutte. De sterk stijgende besmettingscijfers werden in grafieken gepresenteerd. Cijfers die trouwens door een combinatie van factoren (die met testbeleid en -capaciteit samenhangen) nu niet zo sterk stijgen als gedacht. Dat die cijfers op zichzelf dus een heel andere betekenis hebben in relatie tot de ziekenhuis- en IC-opnames, werd niet gecommuniceerd.
Bovenin stond “prognose onzeker” en onderin “inschatting: terug naar avondlockdown gaat over capaciteit zorg”.
De groene lijn van de grafiek geeft het verwachte verloop aan als er vanaf 17 januari teruggekeerd zou zijn naar de situatie van voor 19 december: alleen de avondlockdown. Dan zou derde week februari het aantal ziekenhuisopnames per dag op 1000 komen te liggen en de ziekenhuisbezetting op zijn top op 9000. Cijfers die we ook in april 2020 bij lange na niet hebben gehaald. (En ter referentie: die cijfers zijn nu gemiddeld 120 per dag en nu een bezetting van 1300.)
Het is werderom een onzinnig doemscenario. Waarmee we in december in de lockdown terecht zijn gekomen en waarmee nu voor een deel die lockdown voortgezet wordt.
Nu zijn de onderdelen van de modellen niet openbaar. Maar in de Catshuispresentatie staan wel wat zinnetjes waaruit op te maken is, waarom dit doemscenario uit het model is komen rollen.
Men gaat ervan uit dat…
de ligduur bij Omikron dezelfde is als bij Delta (in Californië bleek die ligduur 70% korter te zijn).
het aandeel IC-opnames bij Omikron dezelfde is als bij Delta. (Overal ter wereld blijkt dat die in de orde van grootte 90% minder is).
het aandeel ziekenhuisopnames bij Omikron 40% lager is dan bij Delta. (In Californië bleek dat 53% te zijn, plus dat dit cijfer heel erg afhankelijk is van de testcapaciteit en teststrategie per land).
hoewel het niet terug te vinden is in de prognoses zelf, lijkt het erop dat men ervan uitgaat dat het aantal positieve testen vrij snel naar de 80.000 zal gaan stijgen.
Stuk voor stuk veel te pessimistische aannames, die in combinatie elkaar ook nog enorm versterken. Met als gevolg prognoses die volledig onrealistisch zijn.
Om een indruk te geven van die onderlinge versterking.
Stel ik heb 4 factoren waarvan ik de waarde op 2 zet. Dan is het eindresultaat 2 keer 2 keer 2 keer 2 = 16.
Stel ik halveer ieder van die factoren. Dan is het eindresultaat 1 keer 1 keer 1 keer 1= 1.
Het verschil is dus een factor 16.
En dat is dan als iedere factor gehalveerd wordt. Als iedere factor naar een derde wordt teruggebracht, dan is het totaalverschil een factor 81.
En daar zit nu precies de kern.
Eigenlijk wordt steeds van het meest sombere scenario uitgegaan plus dat nieuwe cijfers/onderzoeken uit het buitenland niet worden meegenomen. De cijfers uit Californië zijn bijvoorbeeld niet in het model opgenomen.
Ontwrichting van de samenleving
Terwijl de toename van de besmettingen en het grote aantal mensen dat in quarantaine gaat, wordt omschreven als een groot risico voor de ontwrichting van de samenleving, is dat in feite een drogreden. Waarom zouden we die quarantaineregels nog handhaven? Dat deden we toch ook niet tijdens de griepepidemie van 2018?
Als we dat toen ook gedaan zouden hebben, dan zou de samenleving ook op zijn gat hebben gelegen met 5,5 miljoen mensen die griep kregen in 4 maanden tijd.
Indirect liet Kuipers al zien dat die quarantaine regels eigenlijk weinig meer betekenen. Want mensen die geboosterd zijn of onlangs een besmetting hebben gehad, hoeven na langdurig contact met een geïnfecteerd persoon niet meer in quarantaine! Terwijl we inmiddels toch ook weten dat mensen die geboosterd zijn nog wel geïnfecteerd kunnen raken en anderen kunnen infecteren.
Op basis van wat we nu van Omikron weten, zou de enige echte goede keuze zijn: Dat niemand meer in quarantaine hoeft. Alleen als je symptomen hebt is het heel raadzaam om thuis te blijven.
Doemscenario’s
De ontwrichting van de samenleving heeft enkel te maken met de doemscenario’s van de modellen van het RIVM. En met het feit dat de regering bij hun afweging de zekere schade die men aanricht door de maatregelen, minder belangrijk vindt dan het vermijden van het hele kleine risico van dat doemscenario.
Hoe kan het toch zijn dat bijna niemand in politiek Den Haag uit de hypnose ontwaakt waar ze vanaf maart 2020 in gebracht zijn? Hoe kan het toch bestaan dat ze de zeer positieve signalen niet opvangen en door gaan op een steeds lastiger te volgen pad?
Gelukkig zie je steeds meer signalen dat in de samenleving meer mensen ontwaken en wel doorhebben dat we nu in een compleet andere fase terecht zijn gekomen. Iets dat gelukkig ook wat meer in de media wordt behandeld.
Maar zolang het kabinet haar koers vooral laat bepalen door de RIVM-modellen zijn we als land in de aap gelogeerd. En zal de burgerlijke ongehoorzaamheid alleen maar toenemen met alle gevolgen van dien.
Dat zal de samenleving nog meer ontwrichten en polariseren. Terwijl de regering een kans had voor open doel om een belangrijke switch te maken.
U heeft zojuist gelezen: De cruciale grafiek die Kuipers niet liet zien.
Project veritas is een Amerikaans onderzoekjournalistiek platform, dat – zoals de naam al impliceert – de waarheid boven tafel wil krijgen. In de video die we voor jullie in het Nederlands hebben ondertiteld, zien jullie een verhoor van Antony Fauci door Senator Rand Paul waarin de doofpot affaire rondom “Gain of Function” research ten einde lijkt te komen. Gain of funcion is simpel gezegd, het gevaarlijker maken van virussen door te knippen en te plakken in een laboratorium en dat kan catastrofale gevolgen hebben als dat betreffende virus ontsnapt.
Complot
Er is al veel gespeculeerd over de Lab-Leak (laboratorium lek) hypothese waarbij beweerd werd dat Sars-Cov2 een – in een lab gefabriceerd – virus zou zijn, dat per ongeluk of met opzet uit het “Wuhan Institute of Virology” zou zijn vrij gekomen. Tot voor kort werd deze bewering een complot genoemd door o.a. viroloog Marion Koopmans die nauw betrokken bleek te zijn bij dit project, bleek uit vrijgegeven email verkeer. Nu militaire documenten van Darpa nadrukkelijke inmenging van de Amerikaanse overheid en – daar is ie weer – Anthony Fauci blootlegt, wordt de lab-leak theorie een feit.
Wereld nieuws
Waarom dit nog geen wereld nieuws is, baart ons in iedere geval grote zorgen, dus daarom adviseren we je de video – die slechts 7 minuten duurt – goed te bekijken en te delen met zoveel mogelijk mensen. Want het kan toch niet zo zijn dat als de waarheid dan eindelijk aan het licht komt, Big Tech er alsnog voor zorgt dat het een stille dood sterft.
De ophef over Kaag en het WEF is natuurlijk ongehoord. Bizar dat deze persoon schaamteloos naar voren wordt geschoven om de post financiën te bekleden. Vandaar dat haar eigen financiën onder de loep moeten worden genomen. Daarnaast stond zij al geruime tijd op de lijst van WEF als minister van financiën terwijl 10 januari 2022 de beëdiging was.
FILMPJEVoormalig CDA-staatssecretaris Mona Keijzer heeft gisteren bij een debatavond van De Balie op harde wijze de vloer aangeveegd met het coronabeleid van het kabinet. Want, zei ze, het is allemaal gericht op het doodsbang maken van de bevolking, terwijl slechts “een ongelooflijk klein percentage” daadwerkelijk doodziek wordt (en sterft).
Diederik Gommers was niet de enige prominent die gisteren bij De Balie kritiek leverde op het misdadige coronabeleid van het kabinet. Mona Keijzer — voormalig CDA-staatssecretaris in Rutte III – deed dat ook. Wat zeg ik, zij fileerde haar voormalige kabinetscollega’s zelfs. Totaal.
“Wat er ook gebeurd is, eigenlijk vanaf het begin, is mensen heel erg bang maken,” aldus Keijzer over de manier waarop het kabinet is omgegaan met corona. “Niet bewust,” voegde ze daar nog even aan toe, “maar vooral constant de nadruk op: mensen worden ziek, mensen komen in het ziekenhuis terecht, mensen komen op de IC… elke dag maar de hoeveelheid besmettingen op tv, en hoeveel mensen op de IC terecht komen, waardoor je het idee krijgt, ‘nou het is echt dramaaaaatisch, dit’.”
En dit, ging Keijzer verder, is eigenlijk absurd. “Het is een ongelooflijk klein percentage [dat doodziek wordt en sterft]. Nog wel zo groot dat als het in één komt dat de zorg het niet aankan, dus daar doe ik niets een af. Maar voor de meeste mensen, ik heb het zelf ook gehad, is het vrij ongevaarlijk.”
Angstpsychose
“Maar doordat je mensen zo ongelooflijk bang gemaakt hebt, heb je een soort doodsangst bij mensen getriggerd. De meeste mensen houden van het leven en willen heel graag heel oud worden, en het liefst ook nog een beetje gezond. Maar doordat daar zo de nadruk is komen te liggen, zie je ook heel veel mensen zeggen, ‘nee, die lockdown is allemaal heel goed.’”
“Als ik met oudere mensen in de familie zit te praten, en het gaat over maatregelen. ‘Ja, nee, die maatregelen zijn goed.’ Dan bevraag ik altijd even: ‘Ja, die maatregelen zijn misschien wel goed om te proberen de voortgang van de besmettingen enigszins te dempen, maar zijn ze ook zo goed voor je kleinkinderen?’” vraagt Keijzer dan aan die familieleden.
“‘Nee, nee, helemaal niet!’ En dan komt het hele verhaal over hoe dramatisch het is voor de kleinkinderen. Maar doordat toch een soort doodsangst gevoed is in combinatie met de neiging van de meeste mensen om zich te conformeren aan wat de meerderheid vindt, leidt ertoe dat je mensen af en toe bijna ziet smeken om lockdowns. Dat ik echt denk: ‘Even serieus, dit kan je niet menen!’”
Een oproep van de redactie: door de coronacrisis heeft DDS het, net als veel andere websites, ontzettend lastig. Wij willen alles gratis leesbaar houden voor iedereen, waardoor we voor onze inkomsten afhankelijk zijn van reclame. Maar bedrijven hebben financiële zorgen, en hebben dus niet veel te makken. Daar merken wij de gevolgen ook van. Vandaar onze oproep aan u, onze lezers: steun ons alsjeblieft! Via het betrouwbare Nederlandse BackMe-systeem kunt u maandelijks óf eenmalig doneren. Doe dat alstublieft, en help DDS in de lucht te blijven!
Corona kan heel vervelend zijn. Sommige mensen lijden er echt verschrikkelijk onder. En sterven er zelfs aan. Dat is ontzettend naar. Maar wat Keijzer zegt klopt natuurlijk gewoon: het aantal mensen dat zo sterk lijdt is een heel kleine minderheid. Verreweg de meeste mensen hebben niet meer te vrezen van corona dan van de griep.
Dapper dat Keijzer zich zo blijft uitspreken. Alleen was het natuurlijk veel beter geweest als ze haar zetel in de Tweede Kamer niet had opgegeven. Want daar had ze misschien nog iets van een vuist kunnen maken.
Hoezeer het kerstverhaal ook is bedolven onder tal van romantische interpretaties, het vertelt het verhaal van nieuw leven in tijden van nood. In deze soms moedeloos makende tijd is het een krachtig verhaal van hoop, betoogt predikant Ad van Nieuwpoort.
Nog niet zo lang geleden waanden we ons meesters van ons lot. We dachten alles te kunnen plannen. Hielden rekening met onzekerheden in de marges, maar dachten toch wel grosso modo uit te kunnen gaan van wat wij van de toekomst verwachtten. We dachten dat ons leven maakbaar was, zo schreef ook Ilja Leonard Pfeijffer in zijn dagelijkse aantekeningen in NRC Handelsblad vanuit Genua tijdens de eerste coronagolf. Hij schreef: ‘Het leven was maakbaar, lijden was achterhaald en geluk op bestelling leverbaar. We temden de grilligheid van toeval, elimineerden risico’s en streefden naar totale controle over alles. Eén lullig microscopisch klein virus sloeg onze illusie van controle aan diggelen. We probeerden de controle te herwinnen door alles wat we maar konden bedenken onder draconische controle te brengen. We moesten en zouden laten zien dat we de baas waren.’
Maar toch zitten we voor de tweede keer met kerst thuis in kleine kring. Zo anders dan we gedacht en gehoopt hadden. ‘Veel tunnel, weinig licht’, zo wordt alom geroepen.
Natuurlijk wist een kamer in ons brein wel dat we kwetsbaar waren. Helemaal als we het ongeluk van nabij meemaakten. Maar onze agenda, onze targets en onze sociale omgeving gaven ons dan vaak nauwelijks de kans om hierbij stil te staan. Om even stil te staan en te resetten. Want het devies was: we moeten door. Je kunt niet achterblijven. Voor je het weet zijn ze je vergeten en doe je er niet meer toe. En daarom gingen we maar door. ‘Groei’ noemden we dat. Sociaal en economisch.
En toen het allemaal weer een beetje ging en de vaccins ons de hoop boden dat we het aankonden, bleek er maar weinig veranderd. De gedachte van sommigen dat er door deze crisis echt iets zou gaan veranderen werd gelogenstraft. ‘Never waste a good crisis’, bleek een wassen neus. En nu we opnieuw in een moedeloos makende lockdown zitten, dringt het besef langzaam door dat we ermee moeten leren leven.
Troost vinden in oude bronnen
Heeft dat aloude verhaal van kerst nog iets aan troost en hoop te bieden? In zijn laatste boek Troost, als licht in donkere tijdenvertelt Michael Ignatieff over zijn zoektocht naar troost in oude bronnen, zoals de Bijbel. Je hoeft niet gelovig te zijn om ook in die verhalen en gedichten troost te vinden. ‘Waarom zouden wij een geloofstest moeten doorstaan voordat wij troost putten uit religieuze teksten?’ Ze leren ons dat troost vinden vooral betekent: vasthouden aan de liefde voor het leven zoals het is, in het hier en nu, aldus Ignatieff.
Ook het kerstverhaal verbindt ons met een eeuwenoude traditie waarin onze voorouders zochten naar taal om staande te kunnen blijven in tijden van crises. Hoezeer het kerstverhaal ook is bedolven onder tal van romantische interpretaties, het vertelt het verhaal van nieuw leven in tijden van nood. In dit verhaal wordt in een wereld die wordt gedomineerd door tal van machten die heel het leven lijken te bepalen, gesproken over de geboorte van een kind als begin van een nieuw leven en een nieuwe toekomst.
Hannah Arendt ontleende aan dit kerstverhaal haar begrip ‘nataliteit’. De mens is niet alleen maar sterfelijk, zo ontdekte ze, maar vooral ook ‘geboortelijk’. De mens is namelijk in staat om steeds weer opnieuw te beginnen. Het werd het uitgangspunt voor haar filosofie.
Anders naar de wereld kijken
Dit besef is krachtiger dan de berusting. Berusting is je overgeven, elke hoop opgeven dat het anders kan, maar het besef van nataliteit, van geboortelijkheid, geeft hoop. Zo ook in het kerstverhaal waarin uiteindelijk niet de spierballen van de keizer het laatste woord hebben, maar een kwetsbaar kind dat ergens in een stal op de velden van Bethlehem wordt geboren.
In dat kind wordt niet ons geloof in de maakbaarheid bevestigd, maar wordt stem gegeven aan het geloof dat de ‘zachte krachten zullen winnen’ (Henriette Roland Holst). Dat kind laat ons anders naar deze wereld kijken. Niet vanuit het perspectief van de onmogelijkheden, maar vanuit de gedachte dat ten diepste niets onmogelijk is. Die gedachte houdt het zelfs niet voor onmogelijk dat wij nog weleens telkens opnieuw zouden kunnen veranderen van vermoeide consumenten tot mensen en medemensen.
Ad van Nieuwpoort is predikant van de protestantse Duinzichtkerk in Den Haag.
