vertaling van het originele artikel van Bjorn Lomborg gepubliceerd in de Wallstreet Journal op 31 juli 2023

Een van de meest voorkomende soundbites in het steeds alarmistischer wordende klimaatdebat is dat ‘de opwarming van de aarde de wereld in brand heeft gezet’. Maar dat is niet zo.

Al meer dan twintig jaar registreren satellieten branden over het hele aardoppervlak. De gegevens zijn eenduidig: Sinds het begin van de jaren 2000, toen 3% van het land op aarde in brand vloog, is het jaarlijks verbrande areaal gedaald. In 2022, het laatste jaar waarvan volledige gegevens beschikbaar zijn, bereikte de wereld een laagterecord van slechts 2,2% verbrande oppervlakte.

Toch zul je dat vrijwel nergens terug horen in de media.

Vlammende bliepjes

In plaats daarvan doen de media alsof de wereld in lichterlaaie staat. Eind 2021 had The New York Times meer dan 40 medewerkers in dienst voor een project genaamd “Postcards From a World on Fire”, met aan het hoofd een fotorealistische animatie van de wereld in een vlammenzee.

Het expliciete doel was om lezers te overtuigen van de urgentie van de klimaatcrisis door middel van een reeks verhalen over klimaatveranderings-gerelateerde verwoestingen over de hele wereld, waaronder de bosbranden van 2019-2020 in Australië.

Bosbranden in Australië

Eind 2021 had The New York Times meer dan 40 medewerkers in dienst voor een project genaamd “Postcards From a World on Fire”, met aan het hoofd een fotorealistische animatie van de wereld in vlammen. Deze zomer lag de focus op de bosbranden in Canada, waarvan de rook grote delen van het noordoosten van de VS bedekte. Zowel de Canadese premier als het Witte Huis gaven natuurlijk ‘klimaatverandering!’ de schuld.

Toch wordt in het laatste rapport van het klimaatpanel van de Verenigde Naties (het welbekende IPCC) het gebied dat wereldwijd door bosbranden in vlammen is opgegaan níet toegeschreven aan klimaatverandering. In plaats daarvan suggereert het vaag dat ‘weersomstandigheden die bosbranden bevorderen’ op ‘sommige plaatsen vaker voorkomen’.

New York bedekt met rook van Canadese bosbranden

Deze zomer lag de nadruk op de bosbranden in Canada, waarvan de rook grote delen van het noordoosten van de VS bedekte. Toch concludeert hetzelfde rapport van het IPCC dat de verandering in deze weersomstandigheden zelfs tegen het einde van de eeuw niet waarneembaar is ten opzichte van de natuurlijke fluctuaties (ruis).

De regering Biden en de Times kunnen een overtuigend beeld schetsen van een vurige klimaat-apocalyps omdat ze zich altijd selectief richten op die delen van de wereld die in brand staan en niet op het veel grotere gebied waar branden minder voorkomen.

Neem de Canadese bosbranden van deze zomer. Hoewel de gegevens voor 2023 nog niet helemaal volledig zijn, laat het Global Wildfire Information System ( GWIS)tot 29 juli zien dat er in Amerika meer land in vlammen is opgegaan dan normaal. Maar in grote delen van de rest van de wereld is er juist mínder verbrand – Afrika en vooral Europa.

Wereldwijd laat datzelfde GWIS zien dat het verbrande areaal in 2023 iets onder het gemiddelde ligt van 2012 tot 2022, een periode waarin de wereld al enkele jaren opvallend lage oppervlaktes verbrand areaal konden optekenen. De dikke rook van de Canadese branden die New York City en elders bedekten was ernstig, maar waren vooral ook slechts een deel van het verhaal.

Over de hele wereld hebben minder hectaren die elk jaar in brand staan, geleid tot lagere rookniveaus, waardoor vandaag de dag waarschijnlijk bijna 100.000 sterfgevallen onder kinderen per jaar worden voorkomen, volgens een recente studie van onderzoekers van Stanford en Stockholm University.

‘Apocalyps Not’

Terwijl de Australische bosbranden in 2019-20 krantenkoppen opleverden als “Apocalyps Now” en “Australia Burns,” laten de satellietgegevens zien dat dit een selectief verhaal was. De branden was uitzonderlijk heftig in twee staten, maar waren buitengewoon gering in de rest van het land.

Sinds het begin van de jaren 2000, toen 8% van Australië in brand vloog, is de oppervlakte van het land dat elk jaar in vlammen opging juist afgenomen. De branden van 2019-20 verschroeiden 4% van het Australische land, en dit jaar zal het verbrande gebied waarschijnlijk nóg kleiner zijn.

Dat weerhield de media er niet van om te cherry-picken. Dus brachten ze een studie van het Wereldnatuurfonds waaruit zou blijken dat de branden van 2019-20 een impact hadden gehad – wat betekent dat ze onder andere leefgebied of voedsel ontnamen, hittestress veroorzaakten, dieren doodden of verwondden – op maar liefst 3 miljard dieren! Maar deze studie keek vooral naar de twee staten met de meeste branden, niet naar de rest van het land. In heel Australië hebben bosbranden in 2019-20 waarschijnlijk 6 miljard dieren gedood of verwond en dat is bijna een laagterecord; begin jaren 2000 waren branden jaarlijks de oorzaak van het sterven van 13 miljard dieren.

Een goedkopere oplossing

Het is beschamend verkeerd om te beweren, zoals klimaatwetenschapper Michael Mann onlangs deed, dat klimaatbeleid de “enige manier” is om bosbranden te verminderen. Gecontroleerd (zelf) afbranden, betere zonering en beter bosbeheer zijn veel snellere, effectievere én goedkopere oplossingen voor branden dan klimaatbeleid.

Modellen van het Environmental Protection Agency toonden aan dat zelfs met een drastische vermindering van de CO2 uitstoot het 50 tot 80 jaar zou duren voordat we een klein effect zouden kunnen zien in het verbrande gebied in de VS. In het geval van Amerikaanse branden is slecht landbeheer het grootste probleem. Een eeuw van brandonderdrukking heeft gezorgd voor meer brandstof voor sterkere branden. [dry tinder, (red.)] Toch brandde er vorig jaar minder dan 20% van de oppervlakte in Amerikaanse dan in de jaren ‘30 en waarschijnlijk slechts 10% van wat er in het begin van de 20e eeuw in brand stond.

Onheil en ondergang

Als je de krantenkoppen over bosbranden leest, denk dan ook eens aan de andere tactieken om het klimaat angst aan te jagen die mislukt zijn.

IJsberen waren ooit de mascottes voor klimaatlobby, maar hun aantallen zijn naar schatting inmiddels hoger dan ooit in de afgelopen halve eeuw [logisch ook, sinds de jacht erop is verboden in de 70’er jaren. (red.)]. Er werd ons verteld dat klimaatverandering alleen maar méér orkanen zou veroorzaken, maar satellietgegevens laten juist zien dat het aantal orkanen wereldwijd sinds 1980 licht is gedaald.

De opwarming van de aarde is een echte uitdaging.

In de komende eeuw zullen de kosten ervan het equivalent zijn van één of twee recessies (ca. 2% wereldwijd BNP, in een wereldeconomie die tegen die tijd 1400% zou zijn gegroeid).

De enige reactie vanuit gezond verstand zou zijn om te erkennen dat zowel het accepteren van klimaatverandering alsook het pogen deze tegen te gaan middels inzetten op gigantische koolstofreductie, kosten met zich meebrengen. Om vervolgens te kijken welke balans daarbij de meest effectieve maatregelen in beeld brengen.

Bjorn Lomborg
President Copenhagen Consensus