Mondmaskers moeten weer, niets aan te doen. In Januari verscheen een Cochrane Review die de effectiviteit van maskers betwistte en daarbij wees op problemen binnen wetenschappelijke instellingen. Er is namelijk geen effect door niet-farmaceutische interventie (‘maatregelen’) op populatieniveau. Uit de analyse bleek niet alleen dat er geen bewijs is dat maskers de ziekte verminderen maar zelfs dat er veel bewijs is dat deze maatregel niets uithaalt bij grote populaties, wat eigenlijk al een eeuw bekend was. Recente onderzoeken wijzen op de gzondheidsschade die de mondkapjes veroorzaken (de milieuschade was al lang geaccepteerd als collateral damage).

Geconstateerd werd dat de noodzakelijke voorwaarde van onpartijdigheid steeds meer naar de achtergrond verschuift.

Het zal geen verbazing wekken dat die bewering stof deed opwaaien. Degenen die mondkapjes verplicht hadden gesteld of sterk hadden aanbevolen aan bange mensen, vonden het niet fijn om op hun nummer te worden gezet.

Nu wordt de Cochrane Review beschouwd als een standaardbron voor medische informatie. In zo’n Review worden meta-analyses gemaakt van gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken, uitgevoerd door onderzoekers wereldwijd. Normaal gesproken een zeer gerespecteerde methode die wordt beschouwd als waardevolle samenvatting van de stand van zaken op het moment van publicatie.

Dat daarin de klad is gekomen zagen we al in een als Cochrane Review gepresenteerde Nederlandse studie. Of moeten we zeggen ‘een essay door een select groepje vaccinpromotoren die zich voordeden als Cochrane Nederland”? Achteraf bleek dat dit essay niet als een echte “Cochrane Review” mocht worden beschouwd terwijl Minister Kuipers het wel als zodanig aan de Kamer had geserveerd. Kan allemaal, mag allemaal, nooit meer wat van gehoord, ook niet van Cochrane International. Het antwoord van minister Kuipers op diverse vragen was nietszeggend.

Als zo’n Cochrane-analyse van maskereffectiviteit ingaat tegen de zienswijze van de overheid en de gevestigde medische orde, dan is de boot aan. Er kwam wereldwijd felle kritiek dat dit zo niet kon. Een artikel van David Strom reconstrueert die controverse, die ik hieronder samenvat.

Klimaatactivisten en journalisten kregen ruim baan in gezaghebbende media, zoals New York Times. De hoofdredacteur van het onderzoek brak het zweet uit en voegde, in kennelijke paniek, snel een bijlage toe waarin werd gesuggereerd dat de bevindingen niet doorslaggevend waren. Deze bijlage is sindsdien gebruikt als bewijs dat de review gebrekkig was of zelfs ingetrokken. Dit is echter nooit het geval geweest en het is duidelijk dat de hoofdredacteur simpelweg bezweek onder druk van nieuwsorganisaties zoals de New York Times.

Veel mensen hebben hierdoor de indruk gekregen dat dat Cochrane-onderzoek is “ontkracht” of “ingetrokken”, maar dat is dus niet zo. De studie staat nog steeds overeind, tegengesteld aan het narratief. Er wordt echter niets mee gedaan, mondkapjes zitten veilig in de gereedschapskist van de volgende minister. Kritische vragen over mondkapjes worden afgebluft met de vermeende intrekking van het negatieve onderzoek. Waarom weten we niet maar kun je van iemand verwachten dat hij toegeeft zó lang fouten te hebben volgehouden?

Terug naar uitgever Soares-Weiser, die ook een e-mail kreeg van de New York Times. De reactie van de redacteur was overhaast en slordig: ze impliceerde dat het onderzoek rammelde en deed dat zonder zelfs maar commentaar te vragen aan de autuers van het stuk. Let wel: zelf was ze onbekend met het onderwerp.

Wetenschappelijke instellingen, inclusief de uitgevers, maken zichzelf volstrekt ongeloofwaardig door ideologische beïnvloeding. Waar is onbevooroordeeld bewijs gebleven, waar zijn nog integere wetenschappers? Hoofdredacteuren en eigenaren rijden rond in dikke auto’s. Ze zullen dus wel iets goed doen, maar wetenschap is het niet meer.

Het lijkt wel een virus dat om zich heengrijpt, iets met ideologisme, wokisme, deugisme, globalisme, ik weet het niet. Wetenschappelijke feiten moeten passen in een divers, inclusief, deugzaam en vooral gehoorzaam kader. De media doen er lustig aan mee want de overheid houdt van volgzaamheid en zonder overheidssteun krijgen veel media het moeilijk, met name de media die objectiviteit pretenderen.

De drijfveer ‘waarheidsvinding’ is op elk niveau verdwenen. Overal, het lijkt wel een besmettelijk virus. Dat virus woedt niet alleen in de medische industrie. In de klimaatindustrie is het net zo erg, mogelijk nog erger.

Alleen Corona of ook klimaat?

Een soortgelijke gang van zaken zien we bij een paper uit 2022 dat werd ingetrokken. Klimaatwetenschappers die het niet eens waren met de inhoud trokken aan de bel. Het was een keurig paper dat vragen stelde bij de stelligheid van klimaatalarmisme als het om weersextremen gaat omdat de onderliggende data van extremen nu eenmaal wankel zijn. Dat mocht niet. We bevinden ons in een verontrustende episode waarin de wetenschappelijke methode, het academische peer-reviewproces, de uitgevers en de media gecorrumpeerd zijn door politieke en financiële motieven die zich manifesteren als onbetwistbare ideologie.

In 2022 verscheen “A critical assessment of extreme events trends in times of global warming,” (Een kritische beoordeling van trends in extreme gebeurtenissen in tijden van opwarming van de aarde), dat de conclusies van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) beoordeelde. Het artikel gaf voornamelijk een overzicht met onderbouwde kanttekeningen. Dat lokte stevige reacties uit. Enkele activistische klimaatwetenschappers en journalisten (o.a. The Guardian) oefenden druk uit op de uitgever, Springer Nature, om het artikel in te trekken. Dit resulteerde in een onderzoek naar het artikel en uiteindelijk in de intrekking ervan. Valide redenen om het artikel terug te trekken waren er niet. Er was geen bewijs van onderzoeksfraude, wangedrag, belangenconflicten of wat dan ook. Men was het simpelweg oneens.

Het laat zien dat klimaatwetenschap net als de medische wetenschap onderdeel is geworden van een industrie, een politiek-financieel conglomeraat. Van alle kanten wordt met succes invloed uitgeoefend op het publicatieproces, zowel openlijk als achter de schermen. De machten zijn te groot.

Roger Pielke beschrijft de gang van zaken in zijn Substack. Lees het en huiver. Hieronder een veelzeggende fragment vertaald.

Geen woord dus over onjuiste methodieken, fraude, datamanipulatie, belangenconflicten – men was het simpelweg oneens. En dan buigt de wetenschap voor peer pressure. Het geloof in de wetenschappelijke methode is gebroken. De uitgever (Springer) noch de hoofdredacteur reageren op vragen over het gevolgde, hoogst ongebruikelijke protocol bij de peer review.

Links naar de documenten waarop e.e.a. is gebaseerd zijn in een vervolgartikel van Pielke te vinden.

In Amerika heeft Biden nieuwe vaccinatierondes aangekondigd voor elke Amerikaan van 6 jaar en ouder.
Ook in UK begint de paniek om zich heen te grijpen. De start van de aangekondigde prikcampagnes is daar zelfs naar voren gehaald, zie John Campbell.

Met wetenschap of gezondheid heeft het allemaal niets te maken.

Ik weet nog dat we vroeger een pestkop in de klas hadden. Zijn paar jaar oudere broer was nog erger. Zij maakten argeloze kinderen bang met bedreigingen. Het gevoel om macht te kunnen uitoefenen moet daar een rol hebben gespeeld. Ze dwongen bange klasgenootjes kauwgom van de straat trekken en op te eten. Ze lokten een hond en schopten hem vervolgens invalide. Gewoon omdat het kon. Dat soort mensen bestaat.

De lableak was het startschot van een reeks van zetten die het best te omschrijven is als paniekschaak. Elke zet pakte desastreus uit. Het begon met haastig strategisch overleg tussen betrokken teams, van laboranten tot verantwoordelijke overheidsinstituten inclusief Tony Fauci, in een virologisch/farmaceutisch netwerk. Gezamenlijk doel was om ten koste van alles escalatie te voorkomen. Dit incident mocht onder geen beding ten koste gaan van het waardevolle programma dat ten dienste van de wereldbevolking werd gevolgd om toekomstige pandemieën te kunnen weerstaan (iets wat ons al miljoenen jaren met uitsterven bedreigt).

Dat verhaal zou nog wel transparant te brengen zijn. Maar dat er onder die dekmantel miljarden aan belastinggeld zijn besteed aan illegale activiteiten en militaire samenwerking met andere mogendheden, ontwikkeling van biologische wapens, dat er levensgevaarlijke en expliciet verboden knutselspelletjes werden gedaan in China op kosten van de Amerikaan, dat mocht natuurlijk onder geen beding naar buiten komen. En zeker niet als het een wereldwijde pandemie veroorzaakt.

Over dat overleg is van alles te lezen in de conversaties tussen de betrokken medisch-industriële functionarissen, die zich laten leiden door wat er zou kunnen gebeuren als het inderdaad een lableak zou blijken te zijn. Hun onderzoeksprogramma’s zouden in rook opgaan; functies, afdelingen en fondsen zouden verdwijnen. Dus al achtten ze de lableak-optie de meest waarschijnlijk, hun wetenschappelijke output pleit voor het tegendeel.

Alles werd in het werk gesteld om verdere verspreiding van het virus te voorkomen: onmenselijke lockdowns, een warp speed vaccin, het tien keer zo dodelijk voorstellen van het virus als het werkelijk was, het omzeilen van protocollen en wetten en ga maar door. Inclusief wetenschapsfraude.

Als dat namelijk zou gebeuren, het schuldig verklaren van door overheden gesponsorde virus-experimenten, zou de hele industrietak ondergronds moeten gaan om de Chinezen bij te kunnen benen – die het op eigen houtje natuurlijk gewoon zullen doorzetten, op hun eigen wijze met mogelijk nog slechtere veiligheidsvoorzieningen.

Zeker voor de Amerikanen zal dit vijandsdenken het argument zijn om GoF onderzoek hoe dan ook voort te zetten. Het is niet te stoppen dus we moeten richting regulering en toezicht. Dat is helaas een onmogelijkheid gebleken: deze farma-industriële krachten, die verknoopt zijn met existentiële, bijna instinctieve waarden als volksgezondheid, ideologie en vijandsbeeld (ook te vinden in het klimaatdenken), zijn onbeteugelbaar.

De farmaceuten hebben zich in hechte samenwerking met betrokken wetenschappers, overheden en toezichthouders laten verleiden om op een onverantwoordelijk korte termijn een gloednieuw vaccin op de markt te brengen. Wie er druk op wie heeft uitgeoefend is van onderschikt belang. Zelf denk ik dat de druk vanuit overheden net zo groot was als omgekeerd, toen de farmaceuten met hun voorwaarden en prijzen kwamen. Ze waren tot elkaar veroordeeld. Hoe de vaccin-ontwikkeling is verlopen leest als een aaneenschakeling van nietsontziende misleidingen en regelrechte fraude zoals we die ook kennen van ‘The Real Anthony Fauci’.

Hoe dat in zijn werk is gegaan is te lezen in het eerste deel van een artikel door amidwesterndoctor, hier herplaatst door Robert Malone. De nauwelijks te bevatten wetenschapsfraude wordt op een rij gezet met links naar documentatie, voor zover beschikbaar. Omdat het zo’n compleet beeld geeft en veel van onze waarnemingen en aannames onderbouwt, zet ik het integraal op virusvaria.

Het is een lang stuk, ik verdeel het over twee artikelen. Het tweede deel, voornamelijk casussen van misleide getroffenen, volgt later komende week. Kun je niet wachten, lees dan de Substack van Robert Malone.

Mocht je niet tot het uitlezen komen, dan mis je een pareltje on de laatste zinnen: bij vaccinatieschade wordt de diagnose “long-covid” gesteld omdat er dan recht is op zorg. Voor vaccinatieschade bestaat er immers geen bewijs, laat staan een behandeling. Long Covid is daarentegen een serieus probleem dat meelevende aandacht krijgt.

Het is een computervertaling waar ik de ergste fouten uit heb gehaald. Vind je dat storend en lees je Engels, ga dan naar de substack van Robert Malone.

Wat gebeurde er nou echt tijdens de COVID-19 vaccinatie trials?

Inderdaad: wat is er echt gebeurd? Wat ging er mis met de klinische proeven met het genetische mRNA-vaccin? Hoe kan het dat de vele bijwerkingen en het gebrek aan doeltreffendheid in het voorkomen van ziekte en dood door COVID-19 niet werden ontdekt?

Dit essay geeft een deel van het antwoord – openlijke fraude met klinisch onderzoek. Het andere belangrijke deel van het antwoord is dat de proeven te weinig vermogen hadden om betrouwbaar resultaten met betrekking tot pathogeniteit te detecteren. De virulentie van het virus is relatief laag, behalve in een aantal geselecteerde cohorten (die niet werden geselecteerd of “verrijkt” in de onderzoeken), dus de detectie van duidelijke beschermende effecten zou veel grotere aantallen deelnemers, meer tijd en meer schatten hebben vereist! – Robert W Malone MD, MS

Opmerking: Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op Mercola.com en kan hier bekeken worden. Ik (Malone) heb door de decennia heen veel geleerd van zijn website en het was een van de belangrijkste invloeden die me inspireerde om hier te schrijven.

Het verhaal in één oogopslag:

• Een strategie die gebruikt wordt door Big Pharma om mensen die gewond zijn geraakt door farmaceutica te belazeren, is volhouden dat er geen gegevens zijn die het verband leggen tussen het letsel en het medicijn. Vaak werden deze verwondingen echter wel degelijk waargenomen tijdens het onderzoek, maar werden ze gewoon achtergehouden om de illusie te wekken dat het medicijn veilig was.
• Om verwondingen tijdens een klinische studie te verbergen, moet Big Pharma de gewonde deelnemers agressief te gaslighten¹. Ondanks het feit dat deze voortdurende praktijk tientallen jaren aan onbetrouwbare gegevens heeft opgeleverd en ontelbare deelnemers aan het onderzoek ernstig heeft geschaad, is er niets gedaan om dit probleem aan te pakken.
• Tal van individuen zijn dapper naar voren gekomen om te getuigen dat er ernstig wangedrag heeft plaatsgevonden tijdens de COVID-19 proeven. Dit wangedrag resulteerde in een hoge menselijke tol. Het vastgestelde wangedrag is vergelijkbaar met wat er in eerdere onderzoeken is gebeurd en bewijst dat de goedkeuring van het COVID-19 vaccin frauduleus was.

Opmerking: Dit is een herziene en bijgewerkte versie van een artikel dat ik eerder over dit onderwerp schreef. Omdat het belangrijk is om aan het licht te brengen wat er in de COVID-19 proeven is gebeurd, vond ik het belangrijk om een update te geven.

Onlangs besprak ik het afschuwelijke onderwerp van medische gaslighting, iets waar velen tijdens de pandemie mee te maken hebben gehad, toen de ene na de andere arts beweerde dat COVID-19 vaccinreacties niet kunnen bestaan en dat je lichamelijke problemen allemaal in je hoofd moeten zitten. Vandaag zal ik een centrale basis van medische gaslighting bespreken.

Een van de belangrijkste dingen die ten grondslag ligt aan bijna alle sektes (samen met vele andere organisaties die grote aantallen mensen onder controle willen houden) is dat de aanhangers getraind zijn om alles wat ze zien te interpreteren door de lens van hun ideologie, en alles te ontkennen wat ze waarnemen dat deze ideologie in twijfel trekt. Binnen het moderne instituut van de wetenschap wordt dit bereikt door de mythologie te creëren dat mensen irrationele wezens zijn wiens waarnemingen niet te vertrouwen zijn.

De “wetenschap” lost vervolgens het door haar gecreëerde probleem op door “bewijs” te leveren dat betrouwbaarder is dan ieders individuele “gebrekkige” waarnemingen en legt zo effectief iedere uitdaging aan het instituut het zwijgen op (bijvoorbeeld de ongemakkelijke waarnemingen die vaak door het publiek worden gedaan).

In de geneeskunde zien we dit probleem vaak omdat artsen volhouden dat er “geen bewijs” is dat een negatieve reactie op een medisch product kan zijn opgetreden. In plaats daarvan moet de verwonding toeval zijn geweest of het resultaat van een reeds bestaand psychologisch probleem. Zoals je zou verwachten stimuleert deze mentaliteit farmaceutische bedrijven om er alles aan te doen om vervalste klinische onderzoeken te produceren die alle bijwerkingen van hun product verbergen.

Dit probleem wordt belichaamd door de “gouden standaard” van gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken (RCT). In theorie leveren deze onderzoeken de meest nauwkeurige gegevens op (tot het punt dat artsen zelden iets anders in overweging zullen nemen), maar in werkelijkheid is hun voordeel veel kleiner dan de meesten zich realiseren (goed uitgelegd in dit essay door Harvey Risch).

Omgekeerd kost het enorm veel geld om grote RCT’s uit te voeren en die “sponsor bias” leidt er onvermijdelijk toe dat de proef wordt verdraaid om de belangen van de sponsors te ondersteunen.

Hoewel dit al een lang bestaand probleem is, is er helaas heel weinig aan gedaan om het aan te pakken en de meerderheid van de artsen in de praktijk is zich totaal niet bewust van dit probleem, omdat ze RCT’s zien als een noodzakelijk vakje om af te vinken bij het nemen van medische beslissingen.

Opmerking: als het effect van een geneesmiddel heel klein is, is een groot placebogecontroleerd onderzoek nodig om het voordeel te ontdekken (of het gewoon te verzinnen), maar als het voordeel groot is, kan het worden aangetoond met een veel kleiner onderzoek. Ik en mijn collega’s vinden het dus prettig om gegevens van kleinere onderzoeken te gebruiken, omdat we geloven dat therapieën die klinisch worden gebruikt een substantieel voordeel moeten aantonen in plaats van een miniem voordeel dat je moet afleiden uit de gegevens van een groot onderzoek.

Eerdere debacles met vaccins

Voor zover ik weet, zijn er vier verschillende vaccins gegeven aan een groot aantal volwassenen zonder enig voordeel en met een extreem hoog percentage ernstige bijwerkingen. De vergeten lessen van wat er gebeurde met de eerste drie (pokken, miltvuur en humaan papillomavirus) waren belangrijk omdat ze elk nauwkeurig voorspelden wat er opnieuw zou gebeuren met de COVID-19 vaccins.

Het meest recente vaccin, Gardasil, het vaccin voor HPV, leverde geen voordeel op voor degenen die het kregen en had een zeer hoog percentage ernstige reacties bij jonge adolescente meisjes. Het leverde Merck echter veel geld op in een tijd waarin het bedrijf inkomsten verloor door de rechtszaken tegen het bedrijf voor Vioxx – op dezelfde manier is het COVID-19 vaccin van Pfizer het meest succesvolle farmaceutische product in de geschiedenis.

Toen de proeven voor het HPV-vaccin werden uitgevoerd, trad er een alarmerend aantal bijwerkingen op (voornamelijk auto-immuun van aard) en de artsen van Merck lichtten de deelnemers systematisch in door hen te laten geloven dat hun ziekten niet geassocieerd werden met Gardasil: gaslighting.

Na uitgebreid onderzoek en het naar voren komen van testdeelnemers werd vastgesteld dat Merck opzettelijk een groot aantal ernstige bijwerkingen verzweeg om het mogelijk te maken dat het vaccin op de markt zou komen. Maar in plaats van deze medische problemen aan te pakken (en het grote aantal klachten dat de overheid ontving van gewonde Amerikanen), sloegen de FDA en CDC de handen ineen om onderzoek te produceren dat suggereerde dat het HPV-vaccin in feite veilig was.

De beste metafoor die ik tot nog toe heb kunnen bedenken om te beschrijven wat ik heb gezien met betrekking tot het deelnemen aan het farmaceutische klinische testproces, is dat het lijkt op het aangaan van een gewelddadige relatie. De misbruiker zal je eerst vleien en je het ene na het andere beloven in ruil voor je toestemming om hun web van bedrog binnen te gaan.

Dan, als ze je eenmaal aan boord hebben, verbreken ze elke belofte die ze je gedaan hebben, behandelen ze je geleidelijk steeds slechter en laten ze je geloven dat die problemen niet echt bestaan. Uiteindelijk, als ze je niet meer nodig hebben, zullen ze je afdanken en je aan je lot overlaten (wat vaak bijna onmogelijk is als je een levensveranderend medisch letsel hebt). Houd dit in gedachten als we kijken naar wat er gebeurde in de COVID-19 proeven.

COVID-19 proeven met vaccins

Het belangrijkste doel van de COVID-19 vaccinproeven was:

• Voltooid worden in een veel korter tijdsbestek dan normaal, zodat de vaccins op de markt konden komen voordat de pandemie vanzelf eindigde (wat in wezen is gebeurd in Afrika waar nooit vaccins werden gebruikt).
• Iets bedenken dat gebruikt kon worden om te rechtvaardigen dat de vaccins “effectief” waren, zodat de medische professie ze van harte zou steunen en promoten.
• Eventuele bijwerkingen van de vaccins verzwijgen zodat de medische professie terughoudend zou zijn om de vaccins aan te bevelen en, nog belangrijker, ervoor zorgen dat artsen tijdens de uitrol zouden ontkennen dat eventuele schade die ze bij patiënten hadden waargenomen in verband kon worden gebracht met het vaccin (omdat artsen die wijdverspreide schade zouden erkennen de bereidheid van het publiek om door te gaan met vaccineren zou vernietigen).

Opmerking: De FDA begreep ook de urgentie om deze markt voor de lange termijn open te stellen en zag af van een aantal tekortkomingen die normaal gesproken vereist zouden zijn, waarbij de huidige “noodsituatie” als rechtvaardiging werd gebruikt. Evenzo, om een recent onderzoek van Die Welt te citeren:

“Maar was er wel tijd voor zo’n gedegen beoordeling door de autoriteiten? E-mails van de EMA [de Europese FDA], die beschikbaar zijn voor WELT [de krant], laten zien dat de FDA, de Britse MHRA [de FDA van Engeland] en de EMA zelf het al eens waren over de datum van goedkeuring voordat ze zelfs maar naar de Pfizer-papieren konden kijken.”

Lang voordat de vaccins op de markt kwamen, begon ik de tekenen te zien dat er een uitgebreide publiciteitscampagne werd opgezet om de vaccins neer te zetten als de wonderbaarlijke “oplossing” voor de afschuwelijke pandemie die we doormaakten (en die we grotendeels zelf hadden veroorzaakt). Toen de vaccins eenmaal beschikbaar waren, ging die publiciteitscampagne in de hoogste versnelling en werd de meest agressieve propagandacampagne die we ooit in ons leven hadden meegemaakt.

Het is niet verrassend dat dit plan er ook toe leidde dat de vaccinfabrikanten het lef hadden om titels te gebruiken als “Veiligheid en werkzaamheid van het BRNA Covid-19 vaccin van BNT162b2 [Pfizer]” voor de publicaties van hun onderzoeken. Tegelijkertijd kregen we keer op keer dezelfde soundbite te horen “we hadden gehoopt dat de vaccins effectief zouden zijn, maar we hadden nooit gedacht dat ze zo effectief zouden zijn”.

Mijn collega’s aten dat op en het werd bijna onmogelijk om ook maar enig bewijs te leveren waarmee dit zogenaamde moderne wonder kon worden aangevochten.

Toen de proeven met het COVID-19 vaccin plaatsvonden, werd de deelnemers, net als bij vele eerdere proeven, beloofd dat eventuele problemen door de vaccinfabrikanten zouden worden opgelost. In plaats daarvan, toen deze verwondingen zich voordeden, kregen de deelnemers herhaaldelijk te horen dat hun kwalen niets met het vaccin te maken hadden.

Bovendien kregen deze ongelukkige mensen de diagnose geestelijke stoornis, werd hen (contractueel verplichte) medische zorg geweigerd en werden ze uit het onderzoek verwijderd. Kortom, de deelnemers aan de COVID-19 proef werden tot het uiterste belaagd door middel van gaslighting.

Op dezelfde manier heeft de farmaceutische industrie een draaiboek ontwikkeld voor hoe ze ongewenste voorvallen kunnen verbergen en de illusie kunnen wekken van de werkzaamheid van hun medicatie. Degenen die bekend waren geraakt met dit schema door het bestuderen van eerdere debacles zoals de Gardasil testen, waren dus in staat om snel hetzelfde industriële draaiboek te identificeren dat gebruikt werd tijdens de COVID-19 testen.

Problemen met de Pfizer-onderzoeken

Toen ik het originele Pfizer-onderzoek doorlas, sprongen er een paar rode vlaggen uit:

• De vaccins waren nooit getest op het voorkomen van transmissie en op basis van hun ontwerp en mijn kennis van hoe eerdere vaccins er niet in slaagden om transmissie te voorkomen, geloofde ik niet dat men erop kon vertrouwen dat de werkzaamheid van het vaccin om symptomen te verminderen zich vertaalde naar het voordeel waar al mijn collega’s uiteindelijk om gaven (het verminderen van de transmissie van COVID-19).
• De werkelijke voordelen van het vaccin waren erg klein. Je moest 119 mensen vaccineren om één klein geval van COVID-19 te voorkomen (bijv. keelpijn + een positieve test), 2711 mensen om één “ernstig” geval van COVID-19 te voorkomen en aangezien er geen sterfgevallen werden voorkomen in het onderzoek, moesten er meer dan 21.720 mensen worden gevaccineerd (21.720 is het totale aantal dat in het onderzoek werd gevaccineerd) om één sterfgeval door COVID-19 te voorkomen.
• De meeste vermoedelijke bijwerkingen van deze vaccins (bijv. kanker) bleken geen deel uit te maken van de bijwerkingen die werden gemonitord (het was ook onwaarschijnlijk dat ze zouden optreden in de korte tijdspanne van symptomen die binnen dit onderzoek werden gemonitord).
• De bijwerkingen die werden gerapporteerd, waren veel hoger dan wat gewoonlijk werd gerapporteerd in onderzoeken voor andere vaccins (bijv. 59% ervoer vermoeidheid na het Pfizer-vaccin, terwijl ongeveer 10-15% vermoeidheid ervaart na een griepvaccin).
• Het werkelijke voordeel van de vaccins was veel kleiner dan deze bijwerkingen die in het onderzoeksrapport werden erkend.
• De opmerkelijke bijwerkingen (waarvan ik me herinner dat ik ze las in de online steungroepen voor deelnemers aan vaccinaties in 2020 waar ik lid van was geworden) kwamen in geen enkel onderzoeksrapport dat ik las voor (ook niet bij Pfizer). Ik was lid geworden van deze online groepen omdat ik wantrouwig stond tegenover de vaccins en, wetende wat er gebeurd was in de HPV-vaccin testen, voelde ik dat dit de enige manier was om erachter te komen wat er werkelijk gebeurd was met de deelnemers aan de testen.

Terwijl ik dit alles overwoog, kon ik het niet helpen me af te vragen “als dit het beste was wat ze konden doen door alle mogelijke trucs te gebruiken die ze tot hun beschikking hadden om hun gegevens te herschikken om een positief beeld van de vaccins te schetsen, hoe slecht waren de feitelijke testgegevens dan?”.

Helaas waren mijn collega’s (die ons vaak de les lezen over hoe we wetenschappelijke publicaties sceptisch moeten ontleden) zo verrukt over de meme “het vaccin is nog veiliger en effectiever dan we dachten”, dat al deze punten aan dovemansoren gericht waren.

Gelukkig merkten sommigen deze problemen wel op en Peter Doshi publiceerde een serie hoofdartikelen (hier samengevat) in het British Medical Journal (BMJ – beschouwd als een van de top 5 medische tijdschriften in de wereld) waarin hij uitlegde waarom de opzet van de vaccinstudies en het bewijs voor de vaccins van Pfizer erg slecht waren en geen goedkeuring van de FDA konden rechtvaardigen.

Helaas kwamen zijn ervaringen met zijn collega’s overeen met die van mij en werden zijn punten bijna volledig genegeerd door de medische professie.

Een van Doshi’s vele observaties was dat er in de gegevens aanwijzingen waren dat het onderzoek niet geblindeerd was en dat het volledige voordeel van het vaccin mogelijk te danken was aan het feit dat gevaccineerde personen niet getest waren op COVID-19 (waardoor de illusie werd gecreëerd dat gevaccineerde personen minder kans hadden op laboratoriumbevestigde COVID-19).

Vervolgens kwam een klokkenluider, Brook Jackson, die hielp bij het uitvoeren van een van de klinische onderzoeken van Pfizer, naar voren en getuigde van het volgende:

• De proef met het COVID-19 vaccin waar zij aan meewerkte, werd op een veel meer lukrake manier uitgevoerd dan alle andere proeven waar zij gedurende haar carrière aan had meegewerkt.
• Het onderzoek was niet geblindeerd en protocollen die gevolgd hadden moeten worden om blindering te garanderen werden flagrant geschonden.
• Gevaccineerde personen met COVID-19 werden niet getest op COVID-19.
• Bijwerkingen bij gevaccineerde personen werden niet adequaat geregistreerd.

Omdat ze bezorgd was dat dit gedrag in strijd zou zijn met de vereisten van de FDA voor klinische proefsites, waarschuwde Brook haar superieuren over wat er aan de hand was, zodat deze problemen konden worden aangepakt. Nadat haar smeekbeden herhaaldelijk aan dovemansoren gericht waren, bracht ze uiteindelijk de FDA rechtstreeks op de hoogte. Hoewel de FDA haar zorgen niet onderzocht, hebben ze blijkbaar wel haar werkgever op de hoogte gesteld, want Brook werd dezelfde dag nog ontslagen.

Opmerking: Zoals Doshi in detail beschrijft, is er al lange tijd een probleem met de FDA die onvoldoende toezicht houdt op klinische proefsites en zoals een apart onderzoek naar het toezicht van de FDA op biologische producten (bijv. vaccins) onthulde, werd vermoed dat hun laksheid in toezicht dramatisch zou verergeren tijdens Operation Warp Speed, het samenwerkingsverband tussen de ministeries van Volksgezondheid en Human Services en Defensie, met als doel de ontwikkeling van een COVID-19 vaccin te versnellen.

Nadat deze gebeurtenissen hadden plaatsgevonden, legde Brook haar verhaal voor aan het BMJ, dat haar beweringen bevestigde aan de hand van door haar verstrekte documenten en via andere werknemers op de proeflocatie. Ik raad ten zeerste aan om het onderzoek van het BMJ te lezen om precies te begrijpen wat er gebeurd is. Na haar ontslag heeft Brook een klokkenluidersrechtszaak aangespannen tegen Pfizer, die momenteel bij de federale rechtbank loopt.

Opmerking: Hoewel je de meeste dingen kunt verbergen door klinische onderzoeken te manipuleren, is er één ding dat heel moeilijk te verbergen is: het totale aantal sterfgevallen (omdat die niet opnieuw geclassificeerd kunnen worden als iets anders). Toen Pfizer hun onderzoek na 6 maanden voortijdig beëindigde, waren er meer mensen overleden in de vaccinatiegroep dan in de placebogroep (en ik vermoed dat dit met de tijd nog erger zou zijn geworden).

Het rapport dat dit ongemakkelijke feit onthulde (dat de hele overgebleven reden voor vaccinatiemandaten vernietigde) werd meer dan een jaar geleden vrijgegeven.

Toen ik later de gebeurtenissen met Brook doornam, was een van de interessantste dingen die ik leerde dat de meeste gegevens die op klinische proeflocaties worden verzameld nooit bij de FDA terechtkomen. In plaats daarvan ontvangt de FDA slechts een heel klein deel waarvan wordt aangenomen dat het representatief is voor alles wat er is gebeurd.

Ik vermoed dat dit een van de vele redenen is waarom de FDA naar waarheid kon beweren dat ze niet wisten dat dit gebeurde, hoewel, zoals dit artikel laat zien, ze duidelijk ook schuldig zijn omdat ze er niet voor kozen om de rapporten over ongewenste voorvallen (zoals die van Maddie), waarvan ze direct wisten dat ze gebeurden, op te vragen.

Fraude komt vaak voor in klinisch onderzoek en wordt dan onder het tapijt geveegd. Door de wereldwijde aandacht voor de COVID-19 vaccins hadden we echter ook een unieke kans. Talloze klokkenluiders meldden zich om te onthullen wat er tijdens de klinische proeven gebeurde. Voordat we ingaan op wat de deelnemers aan het onderzoek hebben meegemaakt, wil ik graag een korte video delen die volgens mij goed weergeeft wat klokkenluiders moeten doorstaan.

De strategie van het COVID-19-vaccinonderzoek

Pfizer en Moderna wisten al vrij vroeg (hoewel hoe vroeg precies een kwestie van speculatie is) dat er serieuze risico’s verbonden waren aan het gebruik van het mRNA spikeiwitplatform voor vaccinatie (dit was waarschijnlijk ook het geval voor AstraZeneca en Johnson & Johnson met hun spikeiwitvaccin).

Dit bracht hen in een lastig parket: hoe konden de vaccins die ze wilden maken voor Operation Warp Speed “veilig” genoeg zijn om de vaccinatierace te winnen en het marktaandeel te krijgen dat ze wilden?

Voor zover ik kan opmaken uit het lezen van de preklinische documenten (bijv. deze), werd dit in eerste instantie bereikt door af te zien van veel van de veiligheidstesten op niet-menselijke proefpersonen, die normaal gesproken vereist zouden zijn voordat er verder werd gegaan met onderzoeken op mensen (Pfizer kreeg bijvoorbeeld van de regelgevers toestemming om zichzelf vrij te stellen van het testen op auto-immuniteit of kankerrisico’s).

Ik beschouwde dit als een stilzwijgende erkenning dat het bekend was dat er serieuze problemen waren, gezien het feit dat er grote zorgen waren over auto-immuniteit en kanker, die sindsdien enkele van de bekendste complicaties van de vaccins zijn geworden.

Pfizer concludeerde op zijn beurt dat hun beste optie was om nooit formeel te testen op deze problemen, zodat Pfizer aannemelijk kon maken dat ze niet wisten dat ze bestonden en kon beweren dat er geen bewijs was dat het probleem bestond: een gebruikelijke tactiek van de industrie.

Toen de proeven op mensen eenmaal begonnen, verschoof het doel naar het doen van al het mogelijke om het aantal onvermijdelijke ongewenste voorvallen te minimaliseren. Dit werd voornamelijk bereikt door:

• Het heel moeilijk te maken voor proefpersonen om daadwerkelijk complicaties van de vaccins te melden, behalve voor een heel smalle subset van symptomen die geen groot publiciteitsprobleem waren voor de vaccinfabrikanten.
• Dit kenmerkt zowel de beperkte V-safe gegevens (die nog steeds belastend genoeg waren dat er een rechtszaak nodig was om ze van het CDC te krijgen), als de korte lijst van bijwerkingen die te vinden zijn in het hoofdgedeelte van het klinische onderzoeksrapport van Pfizer [koorts, hoofdpijn, vermoeidheid, rillingen, overgeven, diarree, spierpijn, gewrichtspijn, of gebruik van een koortsmedicijn samen met pijn, roodheid of zwelling op de vaccinatieplaats].
  Bovendien werden al deze symptomen slechts 7 dagen na de vaccinatie gevolgd (veel vaccinatieletsels treden niet op binnen dit korte tijdsbestek, wat bekend was vóór de COVID-19 vaccins).

  Let op: de ernstigere verwondingen in het onderzoek van Pfizer werden op een extreem vage manier gerapporteerd (zie pagina 9), waardoor het feitelijk onmogelijk was om iets vast te stellen.

• Het agressief herclassificeren van elke ernstige complicatie als zijnde niet gerelateerd aan de vaccins (meestal door te beweren dat het in feite te wijten was aan een reeds bestaande psychiatrische conditie of COVID-19).
• Het vermijden van elke vorm van lange termijn follow-up van patiënten die belastende veiligheidsgegevens zouden kunnen opleveren, ongeacht eerdere toezeggingen om dit te doen.

Door deze strategieën konden de vaccinfabrikanten niet erkennen dat eventuele complicaties bij deelnemers aan het onderzoek verband hielden met de vaccins. Het enige wat ze in plaats daarvan deden was de patiënten laten geloven dat het letsel niets met het vaccin te maken had en samenspannen met zorgverleners om het verhaal te creëren dat het letsel niets met de vaccinatie te maken had: gaslighting.

Een van de wrede complicaties van deze aanpak was dat de beloften die aan het begin van het onderzoek aan de proefpersonen waren gedaan – alle medische complicaties die ze zouden krijgen, zouden worden gedekt (omdat het verlenen van enige vorm van hulp zou vereisen dat wordt erkend dat er mogelijke complicaties van het vaccin waren) – moesten worden teruggedraaid.

Het enige, mogelijk onvoorziene, nadeel van de keuze om niet te helpen met medische kosten die tijdens het vaccinonderzoek zijn opgelopen, is dat het de verontwaardiging zou kunnen opwekken die nodig is voor deelnemers aan het onderzoek om publiekelijk te vertellen wat er met hen is gebeurd en, nog belangrijker, dat het publiek naar hen luistert.

Al deze potentiële problemen waren de reden waarom de BMJ herhaaldelijk heeft opgeroepen tot het vrijgeven van de ruwe gegevens van de COVID-19 vaccintests. Het is vrijwel zeker dat de schaarse klinische onderzoeksgegevens die we van de farmaceutische bedrijven hebben gekregen zeer misleidend zijn en dat gebrek aan informatie maakt het volledig onethisch om de vaccins aan de bevolking op te leggen.

Dit is vooral zo omdat het door het ontbreken van gegevens die de verwondingen erkennen onmogelijk wordt om enige vorm van medische zorg of ondersteuning te krijgen (daarom labelen veel zorgverleners verwondingen door vaccins nu als long-covidaal – deze diagnose is de beste kans die veel van deze patiënten hebben om hulp te krijgen).

Mafia meeting is a painting by None which was uploaded on January 31st, 2018.