Wat lost deze dicatatuur, tirannie op?
De beleidsmakers blijven voortdurend argumenten aandragen waarom gedicteerde maatregelen noodzakelijk zouden zijn. Er wordt gesmeten met beweringen, cijfers en computermodellen, allemaal bedoeld voor de rechtvaardiging van het beleid. En tegelijkertijd proberen anderen die aangedragen argumenten te weerleggen met tegenargumenten. In steeds fellere discussies.
Maar al die argumenten doen er niet werkelijk toe. Het doet er niet toe of dit virus nou een werkelijke bedreiging is of niet. Want zelfs al zou dat zo zijn, dan nog kan dictatuur nooit de oplossing zijn. Altijd zullen de dictators het ‘probleem’ waaraan ze hun volmacht ontlenen in stand willen houden.
Na ruim anderhalf jaar van opeenvolgende dictaten, is dat precies wat we zien. Het ‘probleem’ blijft onverminderd bestaan. Aangevuld met de enorme problemen die de dictatuur daar zelf aan toevoegt. Zoals de totale maatschappelijke ontwrichting, het verlies van welvaart en welzijn, en zelfs het verlies van volksgezondheid. Terwijl dat toch juist het aangedragen excuus was voor de dictaten.
Er bestaat geen rechtvaardiging voor dictatuur. Nooit. In geen enkele situatie. Zelfs al zou de builenpest heersen. Want ook dan kan dictatuur geen oplossing bieden, maar zal het de situatie alleen verergeren.
