De Illusie van Evidence Based Medicine
Er stond onlangs nog een ander gedurfd stuk in hetzelfde blad, van andere auteurs: The illusion of evidence based medicine. De vraagtekens bij wat we kennen als “Wetenschappelijke Integriteit” worden gelukkig niet alleen gezet op virusvaria.nl. (voor een praktische stap-voor-stap check op de Wetenschappelijke Integriteit in Nederland aan de hand van de coronacrisis, zie dit artikel). In de academische wereld wordt er door sommigen kennelijk net zo over gedacht.
Corruptie
Als wetenschappelijke integriteit een illusie is, hebben we het over een gecorrumpeerd systeem. Bij corruptie wordt al snel gedacht aan zaken als omkoping en zelfverrijking oftewel opzettelijke misdaden. Dat is ten onrechte. Een computerbestand of een harde schrijf kan ook corrupt zijn. Dan moet je een ‘integrity check’ uitvoeren. Integriteit en corruptie zouden elkaar moeten uitsluiten.
Ook een systeem kan corrupt zijn. Stel je voor: een miljardair heeft blind geloof in vaccinaties. Hij sponsort onderzoek dat met graagte wordt uitgevoerd door wetenschappers die zijn enthousiasme delen. Ergens in de keten die zo ontstaat zit er natuurlijk een foute schakel die doelbewust resultaten net even iets gunstiger weet te presenteren dan eigenlijk zou moeten. Maar ook die wetenschapper wil de wereld verbeteren, het is een integere man of vrouw die levens wil redden. Dan heb je dus integere mensen in een corrupt en dus falend systeem, gecorrumpeerd door louter goede bedoelingen.
Kijk naar het rivm: dat heeft cijfers op het coronadashboard laten presenteren onder invloed van een bevlogen minister en daar geen schandaal van gemaakt, ze hebben hem gewoon zijn gang laten gaan en niets aanhangig gemaakt, zo blijkt uit de WOB-documenten. Zaten daar kwade bedoelingen achter? Waarschijnlijk niet, integendeel zelfs. Ideologie kan zo aan de basis liggen van een corrupt systeem. Waarmee ik overigens niet wil uitsluiten dat financiële belangen en zelfs omkoping een rol spelen, met name bij zo’n ‘foute schakel’.
KOLs
In het BMJ-artikel is sprake van KOLs (Key Opinion Leaders), zij het alleen in de context van de academische gemeenschap. Vergeet daarbij niet dat iemand als Ab Osterhaus ook een Key Opinion Leader is. In feite zijn alle bekende gezichten die avond aan avond aanschuiven in talkshows ‘KOLs’ met als enige doel: het ‘leaden’ van ‘opinions’.
Via adviseursposten lobbyen ze de regering een bepaalde kant op. Tegelijkertijd wordt via de kritiekloze media draagvlak voor het geadviseerde beleid gecreëerd. Dat is gemakkelijk: coryfeeën zoals overheidsadviseurs ten tijde van crisis zijn goed voor de kijkcijfers. Onzinnige uit de duim gezogen ‘oplossingen’ worden gepresenteerd en toegejuicht als wetenschappelijke aanpak, ook al is er geen onderbouwing voor en zijn de belangrijkste aannames dus ongegrond. Het kijkerspubliek wordt warm gemaakt voor de door ‘experts’ gepromote oplossingen. Dit heeft als gevolg dat er politiek draagvlak ontstaat -‘democratisch’ dus OK- voor het zittende beleid. Diverse kamerleden kakelen graag mee met hun achterban en ook zij denken dat ze geïnformeerd zijn omdat ze de talkshows volgen. Daarmee is de illusie van een democratisch systeem compleet.
Dat de overheid dit zo speelt is uiteraard zeer dubieus. (Wie betwijfelt of de overheid echt zo werkt verwijs ik naar de WOB-feiten (video). Wie zich afvraagt hoe dit alles zo kan ontstaan: lees het BMJ-artikel, vertaling volgt.)
Dat sommige wetenschappers hun positie op een onwetenschappelijke manier bevechten is kwalijk -want niet wetenschappelijk integer- maar wel menselijk. Dat de media hier geen stokje voor hebben gestoken is echter onvergeeflijk. God verhoede dat een buitenlandse mogendheid invloed wil krijgen in Nederland want als die het handig speelt staat Hilversum ongetwijfeld vooraan om de bevolking mee te krijgen.
Hoe overheidscommunicatie propaganda wordt zien we als we de twitter-accounts van sommige journalisten en OMT-leden bekijken. De Belgische coronavoorlichter Marc van Ranst heeft al in 2020 opzien gebaard met een presentatie (op video) waarin hij marketing-technieken koppelt aan bangmakerij met gezondheidsdreiging – met behulp van de media. Ongetwijfeld met de beste bedoelingen.
“Het mondkapje en de anderhalvemeter-regel worden afgeschaft. Alleen in het O.V. blijft een mondkapje nog verplicht want daar is het moeilijk om anderhalve meter afstand te houden.”
Deze schending van de logica is toch wel definitief bewijs dat alle gezond verstand op nul is gezet in de virus-hysterie, ook bij beleidsbepalende wetenwschappers. Men accepteerde dit probleemloos als staand beleid. Het zou me niets verbazen als een ‘wetenschapsjournalist’ als Diederik Jekel het zelfs heeft staan uitleggen zodat het extra geloofwaardigheid kreeg. De massavorming is compleet.
FDA, EMA, CBG, Lareb: regulatoren en inspecties doen mee
Ook komen in het BMJ-artikel de regulatoren en inspecties ter sprake. De belangrijkste instituten die de gezondheid moeten bewaken worden grotendeels gefinancierd door bedrijven die belang hebben bij een coulante behandeling en een dichtgeknepen oogje op zijn tijd. Illustratief in dit verband is een artikel over de positie van de FDA (vertaling hier), dat voor 45% afhankelijk is van de bedrijven die het wordt geacht te controleren.
Op de website van EMA staat dat ca. 86% van het geld van “fees and charges” komt. Wie betaalt, bepaalt. De farmaceuten betalen de rekening voor de fees en charges en vullen zo dus bijna het hele EMA-budget. Wie controleerde wie ook alweer?
In Amerika zijn de praktijken nog abjecter dan hier, als je Robert Kenndy jr. moet geloven in zijn boek The Real Anthony Fauci. Het e-book kost iets van 3 Euro. Mocht je ernaar willen zoeken, gebruik DuckDuckGo. Als je de titel niet exact weet, is Google niet echt behulpzaam. Dat terzijde, om maar aan te geven hoe onafhankelijkheid wereldwijd afbrokkelt en hoe machtige instanties niet alleen in de academische wereld samenklonteren.
Heel leerzaam is in elk geval onderstaand ontluisterend gesprek met een hoge FDA-official. Hij vertelt (voor een verborgen camera) dat een kritische houding binnen de FDA niet op prijs wordt gesteld: “Then you’re marked”. De FDA is de autoriteit die de marketing van nieuwe medicijnen kan maken of breken. Dat wordt dus te vaak maken in plaats van breken. Het heeft er alle schijn van dat men ook bij de Covid-vaccins te lankmoedig is geweest.
Ons eigen Centraal Bureau voor Geneesmiddelen en bijwerkingmeldingscentrum Lareb worden beide gefinancierd door het Ministerie van VWS. De Minister ging door roeien en ruiten om zijn monomane doel te behalen. Vaccineren was de enige uitweg. Wie gaat zijn baas tegen de haren instrijken met bedenkingen over veiligheid of effectiviteit – terwijl de almachtige FDA alles al heeft goedgekeurd? Dat kan alleen iemand doen die op zoek is naar een positie elders. En die krijgt geen gehoor want wordt weggezet als querulant. Die zien we dan terug op Bitchute, tussen de ‘complotdenkers’.
Onderdrukken van al dan niet academisch tegengeluid
Hoe de universiteiten zijn gecorrumpeerd en het feit dat tegengeluid collectief wordt onderdrukt (denk aan Willem Engel) wordt aannemelijker als je de constellatie begrijpt zoals die in BMJ beschreven wordt.
Hieronder de Nederlandse vertaling van het Engelse artikel uit het British Medical Journal. War ze het hebben over “voorheen vertrouwelijke documenten” bedoelen ze de Pfizer Papers: door de rechter opgeëiste documenten met betrekking tot de onderzoeken die aan de basis lagen van de goedkeuring van de Covid-vaccins door de FDA.
De Illusie van Evidence Based Medicine
Evidence based medicine is gecorrumpeerd door bedrijfsbelangen, mislukte regelgeving en commercialisering van de academische wereld, betogen auteurs in het British Medical Journal.
De komst van evidence based medicine was een paradigmaverschuiving die bedoeld was om een solide wetenschappelijke basis voor de geneeskunde te bieden. De geldigheid van dit nieuwe paradigma hangt echter af van betrouwbare gegevens uit klinische onderzoeken, waarvan de meeste worden uitgevoerd door de farmaceutische industrie en gerapporteerd in de naam van senior academici. De vrijgave in het publieke domein van voorheen vertrouwelijke documenten van de farmaceutische industrie heeft de medische gemeenschap waardevol inzicht gegeven in de mate waarin door de industrie gesponsorde klinische onderzoeken verkeerd worden voorgesteld. 1234 Totdat dit probleem is verholpen, zal evidence based medicine een illusie blijven.
De filosofie van Popper’s kritisch rationalisme pleitte voor de integriteit van de wetenschap en haar rol in een open, democratische samenleving. Een wetenschap van echte integriteit zou er een zijn waarin beoefenaars behoedzaam zijn om zich niet vast te klampen aan gekoesterde hypothesen en de uitkomst van stringente experimenten serieus nemen. 5 Dit ideaal wordt echter bedreigd door bedrijven, waarin financiële belangen zwaarder wegen dan het algemeen belang. De geneeskunde wordt grotendeels gedomineerd door een klein aantal zeer grote farmaceutische bedrijven die concurreren om marktaandeel, maar effectief verenigd zijn in hun inspanningen om die markt uit te breiden. De kortetermijn-stimulans voor biomedisch onderzoek vanwege privatisering is toegejuicht door voorstanders van de vrije markt, maar de onbedoelde gevolgen op lange termijn voor de geneeskunde zijn ernstig. Wetenschappelijke vooruitgang wordt gedwarsboomd door ‘eigendom van gegevens en kennis’ omdat de industrie negatieve onderzoeksresultaten onderdrukt, bijwerkingen niet rapporteert en geen ruwe gegevens deelt met de academische onderzoeksgemeenschap. Patiënten sterven door de nadelige impact van commerciële belangen op de onderzoeksagenda, universiteiten en toezichthouders.
De verantwoordelijkheid van de farmaceutische industrie tegenover haar aandeelhouders betekent dat prioriteit moet worden gegeven aan hun hiërarchische machtsstructuren, productloyaliteit en public relations-propaganda boven wetenschappelijke integriteit. Hoewel universiteiten altijd elite-instellingen zijn geweest die vatbaar zijn voor beïnvloeding door middel van schenkingen, hebben ze lang beweerd hoeders van de waarheid en het morele geweten van de samenleving te zijn. Maar in het licht van ontoereikende overheidsfinanciering hebben ze een neoliberale marktbenadering aangenomen, actief op zoek naar farmaceutische financiering op commerciële voorwaarden. Als gevolg hiervan worden universitaire afdelingen instrumenten van de industrie: door bedrijfscontrole van de onderzoeksagenda en ghostwriting van medische tijdschriftartikelen en permanente medische educatie, worden academici agenten voor de promotie van commerciële producten. 6 Wanneer schandalen met betrekking tot het partnerschap tussen de industrie en de academe in de reguliere media aan het licht komen, wordt het vertrouwen in academische instellingen verzwakt en wordt de visie van een open samenleving verraden.
De bedrijfsuniversiteit compromitteert ook het concept van academisch leiderschap. Decanen die hun leiderschapsposities bereikten op grond van vooraanstaande bijdragen aan hun disciplines zijn op sommige plaatsen vervangen door fondsenwervers en academische managers, die gedwongen worden hun winstgevendheid aan te tonen of afgerekend worden op hun vermogen om bedrijfssponsors aan te trekken. In de geneeskunde zijn degenen die slagen in de academische wereld bij voorkeur belangrijke opinieleiders (KOL’s in marketingjargon), van wie carrières kunnen worden bevorderd door de kansen die de industrie biedt. Potentiële KOL’s worden geselecteerd op basis van een complexe reeks profileringsactiviteiten die door bedrijven worden uitgevoerd. Zo worden artsen geselecteerd op basis van hun invloed op de voorschrijfgewoonten van andere artsen. 7 KOL’s zijn bij de industrie zeer gewild vanwege deze invloed en voor het prestige dat hun universitaire affiliatie brengt aan de branding van de producten van het bedrijf. Naast betaalde leden van farmaceutische adviesraden en sprekersbureaus presenteren KOL’s resultaten van industriële proeven op medische conferenties en in permanente medische educatie. In plaats van op te treden als onafhankelijke, onpartijdige wetenschappers en de prestaties van een medicijn kritisch te evalueren, worden ze wat marketingmanagers ‘productkampioenen’ noemen.
Ironisch genoeg lijken door de industrie gesponsorde KOL’s veel van de voordelen van academische vrijheid te genieten, ondersteund door hun universiteiten, de industrie en tijdschriftredacteuren voor het uiten van hun mening, zelfs als die opvattingen niet in overeenstemming zijn met het echte bewijs. Terwijl universiteiten er niet in slagen om verkeerde voorstellingen van de wetenschap van dergelijke samenwerkingen te corrigeren, worden critici van de industrie geconfronteerd met afwijzingen van tijdschriften, juridische bedreigingen en de potentiële vernietiging van hun carrière. 8 Dit ongelijke speelveld is precies wat Popper bezighield toen hij schreef over onderdrukking en controle van de middelen van wetenschapscommunicatie. 9 Het behoud van instellingen die bedoeld zijn om wetenschappelijke objectiviteit en onpartijdigheid te bevorderen (d.w.z. openbare laboratoria, onafhankelijke wetenschappelijke tijdschriften en congressen) is volledig overgeleverd aan de politieke en commerciële macht; gevestigde belangen zullen altijd zwaarder wegen dan de rationaliteit van het bewijs. 10
Regelgevers ontvangen financiering van de industrie en gebruiken door de industrie gefinancierde en uitgevoerde proeven om geneesmiddelen goed te keuren, zonder in de meeste gevallen de ruwe gegevens te zien. Welk vertrouwen hebben we in een systeem waarin farmaceutische bedrijven “hun eigen proefwerk mogen nakijken” in plaats van hun producten te laten testen door onafhankelijke experts als onderdeel van een openbaar regelgevingssysteem? Het is onwaarschijnlijk dat onwetende regeringen en afhankelijke toezichthouders noodzakelijke veranderingen zullen initiëren om onderzoek helemaal uit de industrie te verwijderen en publicatiemodellen op te schonen die afhankelijk zijn van inkomsten uit herdruk, advertenties en sponsorinkomsten.
Onze voorstellen voor hervormingen omvatten:
- toezichthouders ontkoppelen van financiering door farmaceutische bedrijven;
- belasting opleggen aan farmaceutische bedrijven om overheidsfinanciering van onafhankelijke proeven mogelijk te maken;
- misschien wel het belangrijkste: geanonimiseerde onderzoeksgegevens op individueel patiëntniveau die samen met onderzoeksprotocollen op voldoende toegankelijke websites zijn geplaatst, zodat derden, zelf genomineerd of in opdracht van gezondheidstechnologiebureaus, de methodologie en onderzoeksresultaten rigoureus kunnen evalueren.
Met de nodige wijzigingen in de toestemmingsformulieren voor het onderzoek, kunnen deelnemers de onderzoekende partij verplichten om de gegevens vrij beschikbaar te stellen. De open en transparante publicatie van gegevens is in overeenstemming met onze morele verplichting aan deelnemers aan de studie – dat zijn immers echte mensen, die betrokken zijn geweest bij een riskante behandeling en het recht hebben om te verwachten dat de resultaten van hun deelname zullen worden gebruikt in overeenstemming met de principes van wetenschappelijke nauwkeurigheid. Belangen van de industrie wat betreft hun privacy en hun intellectuele eigendomsrechten mogen niet de bepalende factor zijn.
Dr John Campbell nam het BMJ-artikel door in ruim 30 minuten.
Nog meer lezenswaardigs over dit onderwerp.
(Dank Bert Vdf Wassink)
Een vernuftige illusie
Op zoek naar een visual stuitte ik op onderstaand beeld (de tekst heb ik erbij gezet). Het is de winnaar van de Best Illusion of the Year Contest 2021. Ik dacht eerst dat het geen spiegel was maar een leeg kozijn. Het is echter wel degelijk een spiegel. Als je denkt dat je een scherp observeerder bent, kijk dan vooral ook naar de #2.
